Mimarlık eğitimim sonrası bir süre mimari tasarım ofisleri ve bir kamu kurumunun inşaat daire başkanlığında çalıştıktan sonra,ofise kapanıp, sadece çizerek üretmek yerine,sahada fiilen uygulamayı yönlendirmeyi tercih ettim ve İstanbul da bilinen birçok büyük projede görev yaptım. Mimarlık eğitimim sırasında,fotoğraf çekebiliyor olmanın mesleki açıdan önemini öğretmişlerdi.Ancak yoğun iş hayatım fotoğrafa zaman ayırmamı engelledi. 2011 yılında,Trakus(kuş fotoğrafları çeken bir grup) fotoğraf grubu ile çekimlere katılan bir arkadaşımın tavsiyesi üzerine,canon 40D dslr makinamı aldım ve fotoğrafı öğrenmeye başladım.Levent Karaoğlu hocamdan almaya başladığım eğitimimi,devam ettirme çabasındayım. Klaus W.Eisenlohr‘un projesini Levent hocamız ile paylaştığını öğrendiğimde hemen katılımcı olmaya karar verdim. Daha önce hiç gitmediğim Gülsuyu ve çok sık sokaklarından geçtiğim Yeldeğirmeni’ni bu çalışma ile tanıma imkanı buldum. Projenin bir parçası olmamı sağlayanlara teşekkür ediyorum.
Nach meinem Architektur-Studium habe ich eine Zeit lang in der Bauabteilung eines Architekturbüros und einer öffentlichen Einrichtung gearbeitet. Danach habe ich mich, anstatt mich im Büro zu verschanzen und nur mit Zeichnungen zu befassen, hinaus gewagt und an vielen wichtigen Projekten in Istanbul teilgenommen. Während meines Architekturstudiums hat man mir beigebracht, wie wichtig das Fotografieren aus beruflicher Sicht ist. Jedoch hat meine intensive Arbeitswelt mich am Fotografieren gehindert. Im Jahre 2011 habe ich nach Empfehlung eines Freundes, der an den Aufnahmen der Foto-Gruppe „Trakus“ (eine Gruppe, die Vogel-Fotografie betreibt) teilgenommen hat, meinen Fotoapparat der Marke Canon 40D dslr gekauft und damit begonnen, die Fotografie zu erlernen. Ich bemühe mich, meine Ausbildung weiterzuführen, die ich von meinem Lehrer Levent Karaoğlu erhalten habe. Als ich von dem Projekt von Klaus W. Eisenlohr erfahren habe, habe ich sofort beschlossen teilzunehmen. Mit diesem Projekt habe ich die Möglichkeit erhalten, Gülsuyu, wo ich vorher noch nie gewesen bin, und Yeldeğirmeni, durch deren Gassen ich ständing durchgelaufen bin, kennen zu lernen. Ich bedanke mich bei denjenigen, die dafür sorgten, dass ich ein Teil des Projektes werden konnte.
