©Peggy-Nicole Sarmann

©Peggy-Nicole Sarmann

„Das eine Auge des Fotografen schaut weit geöffnet durch den Sucher, das andere, das geschlossene, blickt in die eigene Seele“, bemerkte Henri Cartier-Bresson, dessen Satz sich Peggy-N. Sarmann auf ihre Fahnen schreibt. Ihre silbrig-grauen Prints wirken wie immaterielle Materialkollagen, mal flächig abstrakt, mal mit einem Sog in die Tiefe, Stadtkörper aus der Ferne, dörfliches Ambiente aus der Nähe. Der Eindruck des Desolaten wird immer wieder durch die Effekte verdichtet, die mit Überlagerung mehrerer Aufnahmen, Solarisation und teilweiser Umkehrung ins Negativ spielen. Für die Architekturfotografin ist der Akt der Aufnahme ein spiritueller. „Wenn ich fotografiere, ist es wie Meditation: Die Zeit bleibt für mich stehen und wird relativ. Ich bin ganz bei mir.“ Und genau diese meditative Zeitlosigkeit findet in keinem Medium eine präzisere Entsprechung als in der Fotografie.

Peggy-N. Sarmann (*1973 in Berlin) lebt und arbeitet in Berlin.


Peggy-N. Sarmann, Henri Cartier-Bresson’un „ fotoğrafçı, bir gözüyle pür dikkat visörden bakarken, kapalı olan diğer gözü kendi özüne dönüktür.“ sözünü benimsemiş. Gümüşi-gri baskıları bazan yüzeyel bir soyutluk, bazan derine doğru giden bir akıntı, uzaktaki kent silueti, yakındaki kırsal mekan görüntüsü soyut bir kolaj etkisi yaratıyor. Issızlığın bıraktığı etki birkaç fotoürafin üstüste yapıştırılması, solarizasyon, bazan negatif fotoğrafa dönüştürme gibi efektlerle arttırılmış. Mimari fotoğrafçı Sarmann fotoğraf çekme eyleminin kendisi için anlamını şöyle tanımlıyor: „Fotoğraf çekmek benim için meditasyon gibidir. Zaman algım gerçekliğini yitirir, hatta zaman durur. Tamamiyle kendi içime dönerim“. Tam da bu meditatif zaman yitimi fotoğraf dışındaki başka hiçbir alanda tam karşılığını bulamaz.

Peggy-N. Sarmann (*1973 Berlin) Berlin de yaşıyor ve çalışıyor.

Text: Boris von Brauchitsch; Übersetzung ins Türkische: Türkan Kentel

Links